പ്രിയപ്പെട്ട മനസാക്ഷിക്ക്,
എത്ര നാളായി ഒന്നു കണ്ടിട്ടു? നിനക്കും ലോക്ക് ഡൗണ്‍ ആണോ? ഒരു വിശേഷവും അറിയുന്നില്ലല്ലോ. അടുത്തിടയ്‌ക്ക് നിന്നെ ഒരുപാട് ഓര്‍ത്തു.കൃത്യമായി പറഞ്ഞാല്‍ ഈ മാസം തുടക്കത്തില്‍ തിരുവല്ലയില്‍ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍ വണ്ടിയിടിച്ചു റോഡില്‍ രക്തം വാര്‍ന്ന് മരിച്ചപ്പോള്‍ നീ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നു വല്ലാതെ ആശിച്ചു പോയി .
സ്വന്തം കുഞ്ഞുങ്ങളെ രക്ഷിതാക്കള്‍ തന്നെ തങ്ങളുടെ സ്വാര്‍ഥ താല്‍പ്പര്യങ്ങള്‍ക്കായി വേദനിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ , ഇല്ലാതാക്കുമ്പോള്‍ നീ എന്തിനാണ് മറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നത് . പ്രായഭേദമന്യേ സ്ത്രീകളുടെയും കുട്ടികളുടെയും ആത്മാഭിമാനം മുറിവേല്‍പ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ എന്തിനാണ് നീ ഇങ്ങനെ മൗനമായിരിക്കുന്നത് .
നീയില്ലാതെ ഇവിടെ ജീവിക്കുവാന്‍ എനിക്കു ഭയമാകുന്നു. മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്ക് നേരെ ഞാന്‍ മുഖം തിരിച്ച പോലെ അവരും എന്നെ സമൂഹത്തില്‍ ഒറ്റപ്പെടുത്തുമായിരിക്കും അല്ലേ? റോഡില്‍ ഞാന്‍ മുറിവേറ്റ് കിടക്കുമ്പോള്‍, സഹായത്തിനായി കൈ നീട്ടുമ്പോള്‍ , ആളുകള്‍ തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നതു സ്വപ്നം കണ്ടു ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ ഞെട്ടിയുണരുന്നു.
എന്നിലും എനിക്കു ചുറ്റുമുള്ളവരിലും പടരുന്ന നിസ്സംഗത എന്‍റെ ദിവസങ്ങളെ ആകെ തളര്‍ത്തുന്നു. അവനവന്‍റെ ലക്ഷ്യപ്രാപ്തിക്കും സുഖത്തിനും വേണ്ടി ഓടിയെത്തുബോള്‍ കൂടെയുള്ളവരെ മറന്നുപോകുന്നു . പക്ഷേ എന്തുകൊണ്ടോ ജിബു എബ്രഹാമിനെ മറക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല , ഉത്രയുടെ മുഖം മനസില്‍ നിന്നും പോകുന്നില്ല , കടലില്‍ അമ്മയാല്‍ എറിയപ്പെട്ട വിയാന്‍റെ കരച്ചില്‍ ചെവിയില്‍ തന്നെ മുഴങ്ങുന്നു , രണ്ടു കൈയും ഏതോ പഴന്തുണി കൊണ്ട് ബന്ധിച്ച മധുവിന്‍റെ നോട്ടം നെഞ്ചില്‍ തറഞ്ഞു കയറുന്നു. ഈ പട്ടികയ്‌ക്ക് നീ കരുതുന്നതിലും നീളമുണ്ട്. എപ്പോഴാണ് എന്‍റെ പേരും ഈ പട്ടികയില്‍ ചേര്‍ക്കപ്പെടുക എന്ന ചിന്ത എന്നില്‍ ഞെട്ടലുളവാക്കുന്നു.
ഈ ജീവിതം മനോഹരമാക്കാന്‍ ഞങ്ങളോടുള്ള എല്ലാ പിണക്കവും മാറ്റിവെച്ച് നീ തിരികേവരണം. മറ്റൊരുവന്‍റെ സന്തോഷത്തിലും ദുഖത്തിലും ഒരല്‍പ്പം സമയം ചിലവഴിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞാലെ ഇനി മുന്നോട്ട് പോകാന്‍ കഴിയൂ എന്നു ഞങ്ങള്‍ക്കറിയാം. എവിടെയാണെങ്കിലും നീ തിരികേവരണം.
ഞങ്ങള്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു.
എന്ന്,
ഒരു പാവം മനുഷ്യന്‍.
Comments